an43 186 Adrenalinowy kopniak był tak silny, że nie była w stanie stanąć na nogach; oparła więc głowę o ścianę i chichotała, ocierając twarz chusteczką. I wtedy stał się cud. Kąciki ust mężczyzny powędrowały w górę. Milla była tak zaskoczona widokiem uśmiechu na twarzy Diaza, że zapomniała o śmianiu się i tylko patrzyła, szeroko otwartymi oczami, na rozbawionego mężczyznę. Jej serce, które zaczęło już się powoli uspokajać, znów wpadło w nerwowy rytm. Tym razem nie ze strachu. Zrobiło jej się bardzo gorąco i poczuła wszechogarniające drżenie. Diaz trzymał ją za rękę i uśmiechał się. Teraz właśnie powinna wrzeszczeć z przerażenia: była zapewne w większym niebezpieczeństwie niż kilka chwil temu. - Co...? - spytał skonsternowany jej uporczywym spojrzeniem. - Uśmiechasz się. Wyglądało to tak, jakby zrzucił maskę i pozwolił jej patrzeć na coś, czego normalnie nie pokazuje światu. Zdumienie, troska, konsternacja, rozbawienie - wszystkie te uczucia zagościły na chwilę na jego twarzy Milla najbardziej bała się czego innego: że na tej twarzy zobaczy również pożądanie. Oswobodziła rękę i zaczęła po kobiecemu doprowadzać się do porządku: odgarniać kosmyki włosów z twarzy poprawiać sukienkę, osuszać oczy, usuwając rozmazany tusz do rzęs. - Uśmiecham się czasem - odparł, jakby zdziwiony, że tak ją to zaskoczyło. - Kiedy? an43 187 - Nie wiem, nie prowadzę zapisków. Czasami nawet się śmieję. - Śmiałeś się już w tym roku? Chciał coś powiedzieć, ale po chwili zrezygnował. - Chyba nie - wzruszył ramionami, kąciki jego ust znów powędrowały w górę. - Uderzyłaś mnie torebką. - Przepraszam - powiedziała. - Byłam taka wystraszona, puściły mi nerwy Coś ci zrobiłam? - Żartujesz. - No... nie wiem. Przecież walnęłam cię w głowę. - Ech, babskie ciosy Miał rację. Milli zrobiło się głupio. Trenowała tyle czasu, próbując przemienić się w nieustraszoną wojowniczkę, gotową stawić czoło dokładnie takim sytuacjom jak ta w ciemnym przedpokoju. Tymczasem zamiast zrobić cokolwiek efektywnego, automatycznie przyjęła czysto kobiecą postawę. Gdyby zamiast Diaza był tu, powiedzmy, Pavon, Milla nie doczekałaby świtu. Diaz wciąż kucał tuż przed nią, czuła jego ciepło na nogach. Krótkie włosy mężczyzny były rozczochrane, tak jakby przeczesał je dłonią, gdy były mokre. Pierwszy raz Milla miała okazję obejrzeć go gładko ogolonego. Miał na sobie swój zwykły ubiór: koszulkę, dżinsy i czarne ciężkie buty. Światło lampy podkreślało surowość jego rysów, sprawiało, że jego oczy zdawały się głębiej osadzone, a usta wydawały się pełniejsze i bardziej miękkie.